Elma Goosen: "Ik ben blij dat mijn been geamputeerd is"

Al is het inmiddels bijna 25 jaar geleden, Elma Goosen weet het nog als de dag van gisteren: hoe ze bij een oefening van de politie haar enkel verbrijzelde en haar kuit- en scheenbeen brak. “We moesten met een blinddoek om over een greppel stappen, waarbij je letterlijk blind moest vertrouwen op de aanwijzingen van je collega. Die stap over de greppel ging goed, toen bleef mijn rechtervoet vastzitten in de modder”, vertelt Elma. “En ik was zo dom om me om te draaien, en toen ging dat been niet mee en verbrijzelde mijn enkel en braken mijn scheenbeen en kuitbeen.”

Altijd pijn

Dat betekende het einde van haar loopbaan bij de politie, maar daar bleef het niet bij. Elma kreeg een ziekenhuisbacterie, haar rechterbeen was korter dan haar linker en haar voet stond in een spitstand. Het gevolg? Talloze operaties, aangepaste schoenen, altijd pijn en voor langere afstanden was ze afhankelijk van een rolstoel.   

Amputatie

Elma: “Ik zei in 2009 al: ‘Ik hoop dat ze dat been eraf halen’. Mensen om mij heen vonden dat belachelijk, maar ik had altijd pijn en wilde daar vanaf.”

Het duurde nog tot februari 2023 voordat Elma een amputatie onderging. Nadat ze haar rechtervoet gebroken had bij een kleine misstap, heelde de breuk niet. Een heel team van medisch specialisten besloot dat een amputatie halverwege de enkel en de knie de beste oplossing was. Voor Elma voelde het als een bevrijding, “als een feestje zelfs”, aldus Elma. “Toch had ik het wel een beetje te licht opgevat wat het mentaal met je doet. Je bent toch een stukje van jezelf kwijt en dat doet heel veel met je. Ik wilde meteen na de operatie de stomp zien. Daar schrok ik wel van. Maar ik wilde per se snel herstellen en daar had ik die confrontatie voor nodig. Vier dagen na de operatie ging ik al naar het revalidatiecentrum. Daar ben ik twee maanden geweest en ging ik al snel oefenen met een prothese. Eigenlijk liep ik er meteen op weg.

Recht voor z’n raap

En toen kwam ik ook al snel in contact met mijn orthopedisch adviseur Hans de Bos. We hebben aan een half woord genoeg, maar hebben ook een beetje een haat-liefde verhouding”, zegt Elma lachend. “We zijn allebei echte randstedelingen, recht voor z’n raap.” Elma woont tegenwoordig in Dubai, maar komt speciaal voor Hans terug naar OIM Orthopedie in Amsterdam om haar prothese te laten nakijken.

Duidelijk

Hans de Bos is dus al sinds 2023 Elma’s orthopedisch adviseur, en bevestigt de bijzondere relatie die hij met Elma heeft. “Ik vind het prettig om met haar te werken, ze geeft heel duidelijk aan wat ze wil. Dus niet alleen: ‘De koker zit niet helemaal goed’, maar bijvoorbeeld: ‘Ik sta te veel op m’n hak’ of ‘het lijkt alsof ik tegen een berg oploop’. Daar kan ik wat mee en dan is het probleem vaak met kleine aanpassingen opgelost.”

Ook deze keer is Elma duidelijk: De koker zit te veel in haar knieholte als ze haar been buigt en haar knie zit niet helemaal prettig in de koker. Bovendien voelt het een beetje alsof ze naar voren leunt. Hans schaaft wat aan de koker, sleutelt aan de prothese en na een aantal keren proeflopen, zegt Elma: “Ja, zo zit hij lekker.”  

Blij met amputatie

“Ik ben nog steeds blij met de amputatie”, zegt Elma. “Ik heb weleens gehad dat ik een hele dag met iemand op stap was geweest, die niet wist dat ik een prothese had. Toen we thuiskwamen vroeg ze me of ik m’n schoenen binnen uit wilde doen. ‘Dat kan ik niet’  antwoordde ik, ‘want ik heb een prothese dus dan moet ik m’n halve been af doen’.  Ik m’n broek omhoog om de prothese te laten zien. ‘Ach, meisje wat erg’, was haar reactie. Maar zo zie ik het helemaal niet. Ik kan veel meer dan vóór mijn amputatie en pijn heb ik nu alleen als ik teveel loop. Dan krijg ik fantoompijn. Ik wandel veel en met Hans heb ik een weddenschap dat we samen de wandeleditie van de Van Dam tot Dam loop gaan doen. Natuurlijk zijn er ook momenten dat ik er niet blij mee ben. Als ik bijvoorbeeld ‘s avonds mijn prothese af heb gedaan en op de bank zit, dan kan ik niet zomaar even snel opstaan. Dat vind ik vervelend, heb ik echt last van. Fietsen kan ik niet en ik zou graag willen rennen en zwemmen mét een prothese.”

Revalidatiearts

“Als je dat echt wilt”, zegt Hans, “dan vind ik dat we dat bij de volgende afspraak met de revalidatiearts moeten bespreken. “Een sport- en een zwemprothese worden helaas niet zomaar vergoed door de zorgverzekeraar. Maar ik wil dan wel in overleg met jouw revalidatiearts kijken wat de mogelijkheden zijn.”

Met die toezegging verlaat Elma de spreekkamer. Op een prothese die weer lekker soepel loopt.