Peter Adriaensen: “Door de prothese sta ik sterker in het omgaan met mijn ziekte”

In 2017 ging Peter Adriaensen naar de arts vanwege klachten aan zijn been. Wat in eerste instantie leek op een ontsteking, bleek een uitzaaiing van niercelkanker te zijn. De hoop was nog dat een bottransplantatie uitkomst zou bieden, maar in plaats daarvan kreeg Peter te horen dat zijn ziekte terminaal was.

Onzekerheid

Inmiddels is hij acht jaar en heel veel behandelingen verder. “Ik heb 5 verschillende medicijnen gehad in de afgelopen jaren”,  vertelt Peter. “De medische ontwikkelingen gaan gelukkig steeds verder en met nieuwe medicatie is de tumor steeds weer een bepaalde periode stabiel. Maar ik leef wel met voortdurende onzekerheid. Dat is moeilijk”

In de jaren ná de diagnose neemt de pijn aan Peters been toe. Hij krijgt een pen in zijn been en er wordt een orthese aangemeten, maar het been wordt steeds verder aangetast en de pijn wordt erger. Hij komt uiteindelijk terecht bij een revalidatiearts in Roosendaal. Peter: “Hij stelde voor om een amputatie door de knie te doen. ‘Dan loop je binnen een halfjaar weer pijnvrij, zonder krukken of stok’, voegde hij er nog aan toe”.

Amputatie

Een jaar later volgt Peter het advies van de arts op en gaat voor een amputatie. De revalidatie vindt plaats in Revant in Breda. Daar ontmoet Peter orthopedisch adviseur van OIM Orthopedie, Bas van Gijzel. “Hij heeft samen met de revalidatiearts gekeken welke prothese het beste paste bij wat ik wilde bereiken”, vertelt Peter. “Bas kwam elke woensdagochtend naar de oefenochtend. Dan keek hij welke problemen er waren met de prothese en hoe die opgelost konden worden. Hij dacht echt met je mee en keek naar het totaalplaatje.

Meegevallen

In het begin ben je heel voorzichtig met de prothese, denk je heel erg na over het lopen. Tijdens de revalidatie krijg je allerlei oefeningen om je grenzen op te zoeken in een veilige omgeving. Dat heeft mij echt geholpen om meer te durven en weer gedachteloos te gaan lopen. Ik kan wel zeggen dat het totale traject van amputatie tot en met revalidatie mij heel erg mee is gevallen. De ondersteuning van de revalidatiearts en Bas hebben daarbij een grote rol gespeeld.”

Na de revalidatie

De echte test komt eigenlijk pas ná de revalidatie. Peter was tot de amputatie vrachtwagenchauffeur, maar dat beroep kan hij niet meer uitoefenen. “Toen kwam van alles samen”, blikt Peter terug. “De revalidatieperiode zat erop en mijn werk stopte. Zat ik thuis een beetje naar de muren te staren….Dat was een pittige tijd. Gelukkig bood een kennis mij aan om twee halve dagen montagewerk in zijn bedrijf te komen doen. Het is niet het meest uitdagende werk, maar ik ben wel bezig”.

Sportschool en op stap

Naast het werk heeft Peter ook weer allerlei andere activiteiten opgepakt. “Ik ga elke week naar de sportschool – als ik dat oversla, heeft dat meteen gevolgen voor de stabiliteit van mijn stomp. En ik ga graag op stap met vrienden. Dan kan ik niet de polonaise lopen maar wel weer staan aan de bar. Dat kon ik vóór de amputatie nauwelijks. En als je dan noodgedwongen moet gaan zitten, doe je al snel niet meer mee met het gesprek.”

Doelen

Sinds zijn ziekte stelt Peter zich steeds nieuwe doelen. “Het begon met mijn kinderen zelfstandig achterlaten. Zij zijn nu volwassen, dus dat is gelukt. Toen wilde ik mijn 25-jarig huwelijk halen. Ook dat is gelukt, een mooie mijlpaal, want er zijn periodes geweest dat ik dacht dat ik dat niet zou redden.

Mooie dingen

Het hele ziekteproces is niet alleen kommer en kwel, het heeft me ook mooie dingen opgeleverd: de steun van mijn omgeving zoals mijn gezin, familie en vrienden. En dan zijn er soms ook mensen in je omgeving die je verrassen zoals die kennis die me een baan aanbood.

En ik heb beter leren communiceren. Ik kan nu veel beter aangeven wat ik wel en niet wil. Ik sta nu op de wachtlijst voor het proberen van een nieuwe knie, een C-leg. Dat is niet op advies van de arts en de orthopedisch adviseur, maar iets wat ik zelf wil. Ik heb gezien bij een lotgenoot wat hij daar allemaal mee kan en ik wil ervaren of dat ook voor mij geldt.

Sterker

Met de kennis van nu, zeg ik: ‘Ik had die amputatie veel eerder moeten doen’.  Het was een moeilijke beslissing, waar ik een jaar over heb gedaan, maar ik heb een betere motoriek, heb minder pijn en het geeft me veel meer kwaliteit van leven. Dat maakt dat ik ook sterker sta in het omgaan met mijn ziekte.”