Jessica Hoogendoorn is blij met haar EVO
Jessica Hoogendoor is geboren met progressieve scoliose. Op haar 12e werd ze voor het eerst geopereerd om een S-bocht in haar rug te corrigeren. Om dat te doen werd een bot uit haar bil gebruikt. Jessica zat negen maanden helemaal in het gips gezeten, mocht nauwelijks uit bed en zo min mogelijk lopen. Ze kon niet naar school en kreeg thuis les.” Ik kon ook niet naar school. Heb toen thuis les gekregen.”
Van judo naar 9 maanden niet lopen
“Daarna ging het een tijdje best goed”, vertelt Jessica. “Ik zat zelfs op judo. Al vond mijn moeder dat best spannend”, zegt ze lachend. “Jammer genoeg kreeg ik na drie jaar weer klachten. Toen werd ik doorgestuurd naar de St. Maartenskliniek. De orthopeed was niet blij met de eerdere operatie. Volgens hem had die niet mogen plaatsvinden, omdat ik nog in de groei was. Hierdoor raakte ik uit evenwicht. Ik zat volgens hem tegen de noodzaak van een rolstoel aan.”
Zoveel mogelijk sporten
Toen ze 16 jaar was en uitgegroeid, werd Jessica opnieuw geopereerd. Er werd een kleine staaf in haar rug gezet. En dat zorgde ervoor dat haar klachten flink verminderden. “Ik heb toen weer 3 maanden in een gipskorset gezeten. Maar toen kon ik wel naar school.“
Om fit en flexibel te blijven, sportte ze daarna zoveel mogelijk. Ze deed aan basketbal, korfbal en badminton. Pas jaren later, in 2018, Jessica is inmiddels 40 jaar, nemen haar klachten weer toe.
Richting een dwarslaesie
“Ik had uitvalsverschijnselen in mijn linkerbeen, want er zaten zenuwen bekneld. Ik stond naar voren en naar rechts. Ik had veel pijn en was voortdurend moe omdat ook mijn organen in de knel kwamen”, blikt Jessica terug. “Werken kon ik niet meer en toen mijn fysiotherapeut mij terugstuurde naar de specialist, bleek dat ik richting een dwarslaesie ging.”
Warm bad bij nieuwe werkgever
In januari 2019 en oktober 2019 volgt een nieuwe operatie, die in twee delen wordt uitgevoerd. De eerste om ervoor te zorgen dat Jessica niet meer naar voren staat en de tweede om haar rug niet meer naar rechts te laten buigen. Ondanks haar beperking, is Jessica altijd blijven werken, al 15 jaar bij dezelfde werkgever. Tussen de 2 operaties door, heeft Jessica wel gewerkt, maar in mindere mate. Maar als ze van de arts tussen de beide operaties niet meer uren per week aan het werk mag, denkt haar werkgever daar anders over. Voor Jessica reden om ergens anders te solliciteren.
“In augustus 2020 werd ik daar aangenomen. Het voelde meteen als een warm bad. Ze keken naar wat ik wel kon en niet naar wat ik niet kon”, vertelt Jessica. “Ze waren vanaf het begin heel betrokken bij mij en ik kan nog steeds rekenen op veel ruimte en begrip. Heel fijn”.
Enkel Voet Orthese
Ondanks de operaties blijft Jessica’s linkerbeen problemen geven. Ze loopt met een stok en voor lange afstanden is ze aangewezen op een rolstoel.
Jessica: “Ik deed mee met een onderzoek in de Sint Maartenskliniek op gebied van fysiotherapie. Toen kwam de fysiotherapeut met een Enkel Voet Orthese. Daar heb ik een weekend mee geoefend en dat bleek dé oplossing. Zo kwam ik via de revalidatiearts bij OIM terecht. Ik heb nu een maatwerk EVO en daarmee kan ik een aantal kilometers lopen zonder pijn. Als ik de EVO niet draag, haal ik amper 100 meter.
Ik werk 20 uur per week en ook daarvoor biedt de EVO uitkomst. Ik kan gewoon dingen doen, die ik wil. En het helpt om minder moe te worden. Het is mooi dat ik met zo’n relatief simpele oplossing, zoveel meer kan.
De EVO is van carbon en dat maakt hem kwetsbaar. Hij is al een keer kapotgegaan van de oefeningen bij de fysiotherapeut. Mijn orthopedisch adviseur Femke heeft hem nu wat versterkt, maar traplopen kan ik er nog steeds niet mee, want dan breekt de voetzool. Thuis draag ik de EVO dus eigenlijk niet.”
De EVO mag nu zichtbaar zijn
Na een aantal jaren met de EVO, vindt Jessica het ook niet meer vervelend als hij zichtbaar is. Waar ze hem eerst altijd verborg onder een wijde broek, draagt ze hem nu gewoon óver haar broek. “Een tijdje terug was bij de fysiotherapeut een klein meisje dat ook een EVO had. Ze vond dat heel vervelend, want ze was de enige van haar vriendinnetjes die zo’n hulpmiddel had. Toen ze mijn EVO zag, vond ze het fijn om te zien dat ze dus niet de enige is. Door de EVO te laten zien, kan ik dus ook andere mensen helpen”.
Toekomst
En hoe ziet de toekomst eruit voor Jessica: “Qua operaties kan er eigenlijk niets meer. Ik ben al letterlijk van mijn nek tot mijn stuitje vastgezet. Ik kan nog redelijk ver naar voren buigen, maar nauwelijks van links naar rechts. Mijn scoliose is progressief, dus ik blijf altijd vergroeien. Ik ben dan ook veel bezig met mijn houding, krijg wekelijks fysiotherapie en zorg voor een goede balans tussen bewegen en rust.
Anderen inspireren
Ik heb veel meegemaakt, maar dat heeft me ook weerbaar gemaakt. Ik heb van huis uit ook meegekregen dat ik gewoon alles moest proberen en dat doe ik nog steeds. Ik hoop dat ik andere mensen kan inspireren. En natuurlijk heb ik ook slechte dagen, maar dan zeggen mijn vriend en ik tegen elkaar: ‘wat vandaag niet lukt, doen we dan gewoon morgen’.”
